เมื่อไม่นานมานี้ผู้ใช้เฟสบุ๊กคุณ : Aittipon Khomwhan ได้เผยเรื่องราวของเจ้ามอม แมวที่เขาไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าจะเก็บน้องมาเลี้ยง ในตอนเจอกันครั้งแรกมอมแอบอยู่ในใต้เครื่องยนต์จนเขานั้นไปพบเข้า และตัดสินใจรับน้องไว้เพราะมีอะไรหลายๆอย่างอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้เหมือนกับมอมนั้นเกิดมาเพื่อให้หนุ่มรายนี้ดูแล
.
โดยเจ้าของโพสต์ได้เล่าว่าไดอารี่ของแมวจร ความทรงจำของมอม วันแรกที่ผมเจอมอมอยู่ในห้องเครื่องรถยนต์ ผมก็ไม่ได้คิดจะเลี้ยงเจ้ามอมเอาไว้ ผมวางแผนจะพามอมกลับกาญจนบุรีไปให้คนในครอบครัวเลี้ยงมอมเอาไว้ ในวันแรกที่พามอมขึ้นห้อง แมวอีกตัวที่เป็นเจ้าถิ่นทั้งดุทั้งขู่น้อง ผมต้องคอยดุน้องอีกตัวและดูแลมอม ลักษณะลายวัวของมอมทำให้ผมตกหลุมรักเลยก็ว่าได้ ผิวที่เป็นสีชมพูอ่อนๆ กินง่ายอยู่ง่าย เหมือนมอมเกิดและถูกส่งมาให้ผมเลี้ยงยังไงอย่างงั้น มันอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้
มันเหมือนแมวตัวนี้จงใจมาหาผม เหมือนผมถูกกำหนดไว้ให้พบเจอกัน ผมจึงตัดสินใจเลี้ยงมอมไว้เอง เพราะคิดว่าคงไม่มีใครเลี้ยงและรักแมวตัวนี้ได้มากเท่าผมอีกแล้ว และมอมต้องได้รับการดูแลหลายอย่างทั้งตาและหวัดแมว โดยเจ้ามอมนั้นมีความดื้อยกกำลัง3 ของแมวตัวอื่นๆมารวมกัน พร้อมงับทุกอย่างที่เคลื่อนไหวได้ กว่าจะนอนได้ก็ดึกทุกคืน เหมือนที่ผมเคยกล่าวไว้ มอมคือส่วนหนึ่งในการนอนของผมในทุกๆคืนที่ผ่านไป
วันที่มอมป่วย ผมสู้จนถึงจุดแตกหักกับบัญชีของตัวเองที่ทำให้ผมติดลบไปถึงหลักหมื่นในเวลาเพียงแค่สองวันเท่านั้น เพียงขอให้ได้มอมกลับบ้าน และความช่วยเหลือจากบ้านหลังเล็กของไดอารี่ของแมวจรก็หลั่งไหลกันเข้ามา แต่ก็ไม่สามารถยื้อชีวิตมอมเอาไว้ได้
เช้าวันที่ 19 หมอโทรมาบอกว่ามอมชักและหยุดหายใจ หมอยื้อและปั้มหัวใจให้ แต่มอมน้อยก็ไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว ผมวางสายโทรศัพย์ลง และเดินออกจากออฟฟิศกลับไปที่ห้องพักเพราะไม่อยากให้ใครเห็นผมร้องไห้ในตอนนี้ ถึงแม้ผมจะเข้าใจว่าการจากลาคือเรื่องธรรมดาของโลก แต่ด้วยความรักที่ผมมีต่อมอมก็ไม่อาจกลั้นมันเอาไว้ได้
มอมคือส่วนหนึ่งในชีวิต ส่วนหนึ่งของบ้านหลังเล็กไดอารี่ของแมวจร และผมเชื่อว่ามอมจะเป็นส่วนหนึ่งในความทรงจำของทุกๆคน บทความนี้คือความทรงจำของแมวมอมที่จะคงอยู่ตลอดไป ความทรงจำเป็นวิธีที่จะยึดมั่นในสิ่งที่คุณรัก สิ่งที่คุณเป็น สิ่งที่คุณไม่ต้องการจะสูญเสีย
ที่มา Aittipon Khomwhan , ติดตามเรื่องราวเพิ่มเติมได้ที่ ไดอารี่ของแมวจร
